W Polsce też znajdują się kolekcje naczyń kultury Moche.
Od 2008 roku w Muzeum Archeologicznym w Krakowie znajdują się zabytki, zebrane w Peru przez XIX-wiecznego, polskiego inżyniera, Władysławowa Klugera, który urodził się w Krakowie 16 stycznia 1849 roku, a w 1868 roku edukował się na emigracji w Paryżu, najpierw w Szkole Wyższej dla emigrantów popowstaniowych, potem w École nationale des ponts et chaussées (Szkoła Dróg i Mostów), jednej z francuskich grandes écoles. Tę ostatnią ukończył z wyróżnieniem, otrzymując tytuł inżyniera cywilnego.
W 1873 roku od Edwarda Habicha - działającego w Peru inżyniera wykształconego na Politechnice Warszawskiej i delegata rządu peruwiańskiego - otrzymał propozycję prowadzania robót inżynieryjnych w Peru. Przystał na to od razu. W 1874 roku Władysław Kluger wyjechał i spędziłw tym kraju sześć lat. Przez cały ten czas, z wielkim zaangażowaniem, projektował i realizował inwestycje budowlane.
Jego zasługą są m.in.: biegnąca przez Andy i wzdłuż wybrzeża jeziora Titicaca szosa, łącząca Peru i Boliwię, budowa prefektury w Tacna, czy wykonanie żelaznych pomostów spacerowych w Callao (gdzie także zaprojektował i czuwał nad wykonaniem kanalizacji), Ancón i Huacho. Największym projektem i dokonaniem Klugera miała być budowa kanału irygacyjnego, odwracającego bieg rzeki Maure, ze wschodniego na zachodni stok Andów, dzięki czemu mało urodzajny departament Tacna zostałby odpowiednio nawodniony. Niestety, ostateczną realizację projektu uniemożliwił wybuch wojny między połączonymi siłami Peru i Boliwii z Chile. Inżynier zaprezentował jednak swój projekt w 1878 roku podczas Wystawy Światowej w Paryżu, gdzie występował jako komisarz rządowy Peru.
